Kakadu, Uluru, klaar

G'day!

Groeten uit een regenachtig Perth - lekker Hollands weer voor mijn laatste week in Australië. Na 7 weken ben ik terug waar ik begonnen was, terug in mijn favoriete stad en terug bij Julie. In die 7 weken heb ik bijna 15.000 kilometer gereisd, waarvan het grootste deel over verlaten snelwegen en abominabele zandpaden. Van Perth naar Broome naar Darwin naar Alice Springs naar Adelaide en naar Perth: een slottrip van formaat. Ook mijn laatste 15 dagen on the road waren een succes, ik heb ULURU gezien, de magische rots in het hart van Australië, en ben verslingerd geraakt aan de totale leegte in de outback. De hoogtepunten, in chronologische volgorde:

Zaterdag 6 juli:

Mijn 15-daagse Adventure Tour van Darwin naar Adelaide begint met een 3-daags bezoek aan Kakadu National Park. Wes is de gids, en via Fogg Dam, Window on the Wetlands en de termietenheuvels langs de Arnhem Highway brengt hij ons naar Point Stuart in Mary River National Park, waar we een culturele wandeling maken onder leiding van aboriginal Kevin, die weinig succes heeft met zijn lessen in speerwerpen, maar er wel voor zorgt dat Sven binnen de kortste keren de ene na de andere abo-dans onder de knie heeft. Daarna worden we ingescheept op een boot in de Rockhole billabong, de woonplaats van talloze krokodillen, zowel freshies als salties. Terug in Point Stuart worden we uitgenodigd voor een traditionele aboriginal corroborree. Er is zang, er is dans, en ik blijk de lessen van die middag nog niet vergeten te zijn. Erger is dat ik, ditmaal broodnuchter, ontdek dat ik dans als een aboriginal zodra ik te veel gedronken heb. Een schrikbarende gedachte, mensen.

Zondag 7 juli:

Onderweg naar Ubirr stoppen we bij de Mamukala birdhide, verzamelplaats voor de unieke vogels van Kakadu. In Ubirr bekijken we de eeuwenoude rotstekeningen van de aboriginals en beklimmen we de heuvel voor een prachtig uitzicht over de wetlands in Kakadu. Via Bowali belanden we in Maguk (Barramundi Gorge), een idyllisch bergmeertje dat zo diep is dat je er met gemak vanaf de rotsen in kunt springen. Ik begin met de 6-meter optie en overwin uiteindelijk ook mijn angst voor de 8-meter sprong. Secondenlang zweef ik door de lucht, een vrije val die herinneringen aan mijn bungyjump oproept. De zon zien we die avond ondergaan vanaf de rimpelloze Yellow Waters-plas, en de nacht brengen we door in Cooinda.

Maandag 8 juli:

We gaan al vroeg op weg naar Jim Jim Falls, een waterval van 215 meter hoog... zonder water!! In de winter valt Jim Jim Falls droog, zodat je met gemak naar de bodem kunt lopen, maar in het regenseizoen is het er zo nat en zo hels dat het hele gebied ontoegankelijk is. Kakadu is een plaats van contrasten. De tweede trekpleister, Twin Falls, stroomt wél het hele jaar door. Het is een dubbele waterval die wordt omgeven door rotsen en een strand. Om het strand te bereiken, is een zwemtocht van 600 tot 800 meter vereist. De zon schijnt, het water is warm en er is geen krokodil te bekennen. We hangen de rest van de ochtend door rond Twin Falls en keren daarna via de Old Jim Jim Road terug naar Darwin. Daar neem ik 's avonds laat definitief afscheid van Dave, Leigh-Anne, Heidrun én The Vic.

Dinsdag 9 juli:

De eerste tussenstop na een vroeg vertrek uit Darwin is in Adelaide River, waar waterbuffel Charlie uit de Crocodile Dundee-film nog altijd de wacht houdt over de plaatselijke pub. Ik maak kennis met een koppel uit Nederland, Ralph en Bianca, die me op mijn beurt laten kennismaken met de euro. Een halfjaar na de introductie heb ik eindelijk de eerste Nederlandse euro's in handen. In Nitmiluk National Park maken we die middag een boottocht door Katherine Gorge. We zien krokodillen, maar het is zo warm dat ik desondanks naderhand het water induik om af te koelen. We kamperen in Katherine.

Woensdag 10 juli:

Om 8 uur 's ochtends duikt de halve bus de Mataranka thermal pool in. Het water is heerlijk warm, alleen zodra je zo dom bent om het water te verlaten voelt het alsof je bevriest. Later die ochtend zien we hoe een ver boven het water uittorende barramundi wordt gevoerd in Mataranka en beginnen we aan de reis naar Daly Waters. De Daly Waters Pub is beroemd omdat iedere bezoeker de kans krijgt om een persoonlijke noot achter te laten. De muren zijn er bezaaid met foto's, kaarten en andere rotzooi. Ik doneer mijn Club Card van de RSL in Bronte (Sydney). Voor wie ooit nog eens in Daly Waters belandt en wil controleren of ik er werkelijk ben geweest: stap naar links als je binnenkomt en kijk boven het raam. Na een lange rit arriveren we in Tennant Creek, de slaapplaats van die nacht.

Donderdag 11 juli:

We beginnen de dag met een tour door een van de goudmijnen in Tennant Creek. Even later sta ik oog-in-oog met de Devil's Marbles, 2 enorme ronde rotsen die zij-aan-zij balanceren op een andere rots. Tot mijn verrassing blijken er meer dan 2 Devil's Marbles te zijn; een stuk of 100, om precies te zijn. We stoppen nog in Wycliffe Well, waar veruit de meeste UFO's in Australië worden gespot, en in Ti Tree, waar ik de eerste souvenirs insla, maar tegen de avond komen we dan eindelijk aan in Alice Springs. In Melanka's nemen we deel aan de reptielenshow, wat erop uitdraait dat ik op een gegeven moment op het podium sta met een lange, zware, zachte SLANG om m'n nek, en een ander vervaarlijk uitziend schepsel (een hagedis) in m'n handen. Omdat ik mijn camera ben vergeten mee te nemen, zijn er geen foto's van mijn dappere optreden en mijn daaropvolgende aboriginal imitaties op de tafels in Melanka's. Een voorteken, zal later blijken.

Vrijdag 12 juli:

Ik krijg eindelijk de kans om uit te slapen, wat ik dan ook doe. Later op de dag bezoek ik het museum van de Royal Flying Doctors Service, en ga ik met mijn reisgenoten Rieke, Yuka en Nicky op weg naar de top van Anzac Hill, waar we de zon zien ondergaan boven Alice Springs en mijn camera vreemd begint te doen. In Melanka's is er 's avonds een warm weerzien met Heidi, dat uitdraait op een lange nacht.

Zaterdag 13 juli:

Met Heidi, Rieke, Yuka en Nicky neem ik de bus naar de Camel Cup, de jaarlijkse kamelenrace in Alice Springs. Het is een apart gezicht om de kamelen met een rotvaart over de renbaan te zien jakkeren. Ook de start is een waar spektakel, met knielende kamelen die na het startschot de hoogte in schieten. Dan word ik getroffen door een van de grootste rampen die een reiziger kan overkomen: mijn camera begeeft het. Ik spoed me terug naar Alice Springs en schaf een instantding aan voor het laatste deel van de trip. Allesbehalve ideaal, maar beter dan niks. Die avond doe ik de was, eet ik met Heidi en pak ik (weinig efficiënt, als altijd) mijn rugzak in. Op naar ULURU.

Zondag 14 juli:

Met gids Cleggy en 11 anderen, onder wie reisgenoten van het eerste uur Rieke en Yuka, verlaat ik Alice Springs. Na een forse rit bereiken we Watarrka National Park. Daar maken we een lange wandeling langs Kings Canyon, die duizelingwekkend steil en hoog is. Het water in de Garden of Eden is ijskoud, dus van zwemmen komt het niet. Tegen het eind van de middag stappen we de bus weer in voor de volgende lange rit, ditmaal naar Yulara, een plaatsje aan de voet van ULURU. We komen er laat in de avond aan en slapen, bij gebrek aan tenten, in swags. Het vriest, en ik beleef de koudste nacht van mijn hele reis. Koud? Stervenskoud!

Maandag 15 juli:

Het is nog donker als we vertrekken richting ULURU. Terwijl de Star Wars-soundtrack door de bus knettert, doemt de grote rots in de schemering voor ons op. Het is een fantastisch moment, waar ik maandenlang naar heb uitgekeken. Eindelijk heb ik ULURU bereikt, het hart van Australië. We parkeren vlakbij de rots en ontbijten met bacon en eggs tijdens de zonsopgang, die The Rock razendsnel doet verkleuren van donkerrood naar rood naar vuurrood. De daaropvolgende tweeënhalf uur wandel ik om ULURU heen en verbaas ik me over de grote hoeveelheid mensen die de rots beklimmen. Stuk voor stuk negeren ze het dringende verzoek van de plaatselijke bevolking om de rots niet te beklimmen vanwege de heilige plaats die ULURU inneemt in de geschiedenis van de aboriginals. Erg jammer. 's Middags onderneem ik een tweede prachtige wandeltocht, ditmaal in de Valley of the Winds nabij Kata Tjuta, een bijzondere verzameling geronde rotsen van vele miljoenen jaren oud. Daarna keren we terug naar ULURU voor zonsondergang met champagne. M'n voeten doen zeer, en zodra we weer in Yulara zijn claim ik een swag én een tent voor de nacht die volgt. Het helpt.

Dinsdag 16 juli:

Van een afstandje zien we vanuit Yulara hoe de zon ULURU en Kata Tjuta in vuur en vlam zet. We passeren Mount Connor en belanden via de Mulga Park Road (een groot woord voor deze zandweg) op de Stuart Highway. We lunchen op de grens van Northern Territory en South Australia en halen slaap in tijdens de lange tocht naar Coober Pedy, de opaalhoofdstad van de wereld. Om de extreme weersomstandigheden het hoofd te bieden, woont het gros van de bevolking er onder de grond. We slapen in een ondergronds bunkhouse, waar het lekker warm is.

Woensdag 17 juli:

Coober Pedy heeft veel weg van een desolaat maanlandschap. Overal zie je putten in de grond en zandheuvels met opaalmijnen OF huizen eronder verborgen. Na een demonstratie opaalsnijden in de Umoona Mine krijg ik de tijd voor het kopen van cadeautjes. Mijn ogen duizelen al gauw van de schitterende edelstenen die alle mogelijke kleuren aannemen. Na de lunch in het Breakaways-gebergte, waar Mad Max Beyond Thunderdome en Priscilla, Queen of the Desert zijn gefilmd, gaan we de Oodnadatta Track op, een B-weg middenin de outback. Onderweg passeren we de Dog Fence, een honderden kilometers lang hek dat honden en dingo's tegen moet houden, en 's werelds grootste veestation, omvang 30.000 vierkante kilometer. We houden halt in William Creek, omvang 2 (de eigenaar van de pub en zijn vrouw). Een pub, een camping en dat is het. Later die avond laat ik mijn (verlopen) ANWB-kaart achter aan de muur in The William Creek Hotel. Een tweede bewijs van mijn bezoek aan de Australische outback.

Donderdag 18 juli:

Via het oude traject van de Ghan Railway volgen we de Oodnadatta Track. We zien borrelend drijfzand in Wabma Kadarbu National Park en spelen uitgelaten footy op Lake Eyre South, een immens opgedroogd zoutmeer. Lunch is in Maree, waar de Oodnadatta Track de legendarische Birdsville Track kruist. We kamperen in Arkaroola, gelegen in het noorden van het Flinders Ranges-gebergte.

Vrijdag 19 juli:

We verkennen de Arkaroola Sanctuary, spotten rock wallabies in de rotsen, en ik zie mijn eerste wallaroos, een kruising tussen wallabies en kangoeroes. Vanuit Wilpena maken we halverwege de middag een lange en zware wandeltocht naar de top van Mount Ohlssen, waar we worden beloond met een prachtig weids uitzicht over Wilpena Pound, een vlakte die volledig wordt omringd door een keten van heuvels. In Wilpena slaap ik die nacht in de buitenlucht, voorlopig voor het laatst.

Zaterdag 20 juli:

We starten de dag met autopech en brengen de ochtend al kaartend door in een garage in Hawker. Eenmaal onderweg stoppen we nog één keer, om wijn te proeven in Clare Valley, en dan is het gas geven tot Adelaide. Daar zeg ik 's nachts Cleggy, Rieke, Yuka, Matt en Jay vaarwel en slaap ik voor de laatste keer in een hostelbed. Hoera!

Zondag 21 juli:

Dit is een dag waar ik wekenlang naar heb uitgekeken. Mijn vlucht naar Perth duurt drieënhalf uur en verloopt perfect. Julie pikt me op van het vliegveld en ik trek tijdelijk bij haar in. Het is een heerlijk gevoel om haar weer te zien, ik heb haar gemist terwijl ik aan het reizen was. De laatste anderhalve week is van ons...

De laatste anderhalve week is inmiddels de laatste week geworden. Over 7 dagen ben ik terug thuis! Ik voer weinig meer uit, heb gisteravond gegeten met Julie en haar ouders, heb vanochtend mijn Australische bankrekening opgezegd (7 dollar schuld!) en ga zometeen m'n foto's ophalen. De dagen vliegen voorbij.

Ik kijk er erg naar uit om mijn ouders weer te zien. Om weer even in Nederland te zijn. Om eindelijk weer eens fatsoenlijke mayonaise te eten, en kroketten en frikadellen. Een lekker vooruitzicht. En het mosselseizoen is weer begonnen!

Maar eigenlijk wil ik helemaal niet weg. Ik ben verslingerd geraakt aan Australië, ik houd van de mensen en het leven hier. Ik wil niet zeggen dat het beter is dan het leven in Nederland, maar het is in elk geval anders - en warmer.

Misschien ga ik ooit terug. Misschien ook niet. Hoe dan ook, de afgelopen 11 maanden neemt niemand me meer af. Het is een onvergetelijke tijd geweest.

Ik beloof jullie nog één keer te mailen voordat ik vertrek. Iedereen een mooie week gewenst, met hopelijk mooi weer. Bestel de zon maar alvast voor volgende week.

Tot gauw,

Sven

++++++++++

29 juli