Oktober

Goodday,

Alles goed met iedereen? Met mij wel. Ik heb een drukke week gehad, die voor het grootste gedeelte bestond uit naar het strand gaan, uitgaan en lange wandelingen door de stad. Ik ben in Hyde Park geweest, waar ik in slaap ben gevallen, ik heb Anzac Memorial bezocht, het oorlogsmuseum van Australie, ik ben naar de dierentuin (Taronga Zoo), waar ik mijn eerste kangoeroe heb gezien, en naar The Rocks geweest en ik heb de Harbour Bridge beklommen, wat resulteerde in een prachtig uitzicht over Sydney. Het was een heldere dag, zodat zelfs de Blue Mountains in de verte te zien waren.

Vorige week - het moet woensdag zijn geweest, maar ik weet het niet zeker - heb ik samen met Rob, met wie ik toen nog een kamer deelde, een bezoek gebracht aan het olympisch stadion in Homebush Bay. We hebben het complex al gauw omgedoopt tot Ghost Town, omdat we zo ongeveer de enige bezoekers waren. Al lopend langs al die peperdure, fonkelnieuwe stadions die al maanden niet meer gebruikt zijn, waan je je in een surrealistische film. Stadium Australia bijvoorbeeld heeft 700 miljoen Australische dollar gekost, zeg maar zo'n 900 miljoen gulden. Het wordt nu verbouwd, omdat ze niet weten wat ze ermee moeten doen. Het plan is nu om er een groot rugby- en voetbalstadion van te maken. Gisteren zat het stadion vol vanwege de Grand Final, de finale van de Rugby League, een van de grootste evenementen van het jaar. In Nederland zal niemand er wakker van liggen, maar de Newcastle Knights hebben gehakt gemaakt van de Parramatta Eels. In ruil voor deze informatie zou ik het fijn vinden als iemand mij kon vertellen wie de Ronde van Spanje heeft gewonnen.

Toen ik in Stadium Australia was, is er een foto van mij gemaakt op het podium. De foto is de komende maand op internet te zien. Het adres is www.e-pics.com.au/stadiumaustraliatours en de toegangscode waarnaar gevraagd wordt is 4553.

Het is waarschijnlijk niet te zien op de foto, maar ik ben behoorlijk bruin aan het worden. Zo moeilijk was dat niet, want toen ik Nederland verliet was ik witter dan wit. Het gaat snel als je drie dagen achter elkaar naar het strand gaat. Gisteren (prachtige dag, de hele dag zon, hoe was het weer in Nederland?) heb ik ook eindelijk mijn eerste duik in de oceaan genomen. Het water was heerlijk en de golven waren metershoog.

Afgezien van het strand was het een zwaar weekend; elke middag een barbecue, elke avond op stap. Sydney is een bruisende stad, die mijn hart heeft gestolen. Het is moeilijk om hier weg te komen, vooral omdat ik veel vrienden heb gemaakt met wie ik elke dag optrek, maar ik denk dat het beter is om verder te gaan. Morgen, dinsdag, ga ik met Simon, een vriend uit Schotland, proberen een auto te kopen. Het plan is om vrijdag te vertrekken uit Sydney en dan de oostkust op te gaan in noordelijke richting. Coffs Harbour wordt waarschijnlijk de eerste stop, daarna gaan we naar Surfers Paradise, Byron Bay en Brisbane. Het uiteindelijke doel is Cairns.

Ik zal mijn best doen om nog iets van me te laten horen voordat we vertrekken. Jullie mogen me natuurlijk onbeperkt op de hoogte houden van het WK wielrennen, de eredivisie en Big Brother. Ik lees al jullie mails met veel plezier.

Cheers,

Sven

Goodday,

Even een kort bericht, nog altijd vanuit Sydney. Het is inmiddels zaterdag. Het was de bedoeling om gisteren te vertrekken, verder de oostkust op, maar ik heb een paar dagen op non-actief gestaan. Ik ben maandag ziek geworden en het heeft tot gisteren geduurd voor ik mezelf weer in de pub kon vertonen. Ik had koorts en was snipverkouden. Gelukkig werd ik uitstekend verzorgd door mijn kamergenoten. Vooral Veronika heeft als een moeder over me gewaakt. Niet verwonderlijk gezien haar capaciteiten als babysitter.

Simon en ik zijn, nu ik weer volledig hersteld ben, van plan om dinsdag te vertrekken richting Port Macquarie, Coffs Harbour, Surfers Paradise en Byron Bay. Lars, mijn ex-kamergenoot uit Duitsland die ook weer is teruggekeerd in The Castle, gaat met ons mee. Lars is een liefhebber van Duitse schlagers en hij heeft een vriendin die dacht (echt waar) dat ik een Zweedse pornoster was. Wat ik natuurlijk niet ben. Althans... Ach, laat ook maar. :)

Vandaag hebben we een auto gekocht van een Aussie hier in Coogee. Een glimmende, rode Ford Falcon, bouwjaar 1987. We (Simon en ik) hebben er 2100 Australische dollar voor betaald, ongeveer 2700 gulden. Ik heb al een testritje gemaakt, dat niet eens zo heel slecht verliep. Nog even en ik begin het normaal te vinden om aan de linkerkant van de weg te rijden.

Ik ben nu meer dan een maand in Sydney. Veronika roept al dagen dat ze gaat huilen als ik vertrek, en daar moet ik steeds om lachen, maar zelf weet ik ook wel dat ik een paar mensen heel erg ga missen. Best vreemd, want de meesten ken ik pas een maand of minder. Het is verbazingwekkend om te zien hoe snel je je hier aan mensen hecht. Verbazingwekkend leuk ook.

Tot zover vanuit Sydney. Vanavond op stap, morgen naar het strand (met hopelijk weer net zulke hoge golven in Coogee als vanmiddag), maandag afscheidsfeest, en vanaf dinsdag on the road. Ik houd jullie op de hoogte.

Cheers,

Sven

Goodday,

Het is alweer twee weken geleden dat ik voor het laatst iets van me heb laten horen. Sinds ons vertrek uit Sydney, vorige week dinsdag, heb ik geen tijd gehad om te mailen. Nu heb ik maar drie kwartier in de bibliotheek van Coffs Harbour, dus ik moet opschieten. Let's go:

Zoals gezegd hebben Simon, Lars en ik vorige week dinsdag afscheid genomen van Sydney en ons geliefde hostel The Castle. 's Middags zijn we met de Ford Falcon, onze grote liefde, naar Port Macquarie gereden, een klein stadje aan de oostkust, zo'n vierhonderd kilometer ten noorden van Sydney. We zijn er op stap geweest en hebben er een bezoek gebracht aan het Koala Hospital, een verzamelplaats voor alle blinde, dove, manke en oude koala's uit de nabije omgeving.

Woensdagavond hebben we in Ozzie Pozzie, ons hostel in Port Macquarie, kennisgemaakt met Jade en Loi, twee Engelse meisjes. Sindsdien reizen we samen. Donderdag zijn we met z'n vijven vertrokken naar Coffs Harbour, tweehonderd kilometer ten noorden van Port Macquarie. In Coffs kwamen we terecht in een bijzonder leuk hostel, Aussitel, en daar kregen we ook de kans om voor relatief weinig geld een volledige duikcursus te volgen.

Omdat ik geen held ben onder water, heb ik lang getwijfeld. Simon, Lars, Jade en Loi wilden de cursus absoluut doen, dus uiteindelijk heb ik ook maar toegezegd. We zijn zaterdagochtend vroeg begonnen en vijf dagen later, woensdagmiddag, was ik een Open Water Diver met diploma. Maar dat heeft heel wat moeite gekost.

De theorie was niet eens het grootste probleem; het examen was redelijk eenvoudig. Het probleem was dat ik, met name de eerste dag in het zwembad, maar niet kon wennen aan het idee dat je met een fles vol zuurstof op je rug en een slang in je mond kunt ademen onder water. Ik had nogal wat moeite met mijn ademhaling en lag al gauw achter op schema, wat me een plaatsje in de kleuterklas opleverde.

Gelukkig ging ik de dagen daarna met sprongen vooruit. Nadat ik al mijn oefeningen in het zwembad met succes had afgerond, was het tijd voor het grote werk: de oceaan. Afgelopen dinsdag heb ik tot tweemaal toe gedoken voor de kust van Muttonbird Island, een eiland vlakbij Coffs Harbour. Er was niets te zien onder water, maar dat was voor mij niet zo'n probleem want ik had het druk genoeg met mezelf. Ik had last van mijn oren, want de druk van het water als je afdaalt is enorm. Dat ik er na een tijdje achterkwam dat ik nog maar voor een paar minuten zuurstof had, maakte het er allemaal niet beter op.

Afgelopen woensdag zijn we met onze groep naar South Solitary Island gevaren voor onze laatste verplichte duiken. Onderweg naar het eiland werden we vergezeld door twee dolfijnen, die minutenlang voor en onder onze boot zwommen. Onze maximale diepte onder water was vijftien meter. Ik heb prachtige vissen en koraal gezien en heerlijk rondgezworven over de bodem van de oceaan.

Achteraf gezien was het absoluut de moeite waard om te doen. Duiken is erg moeilijk voor onhandige mensen zoals ik, maar het is bijzonder bevredigend als je alle vaardigheden eenmaal onder de knie hebt. Vanaf nu heb ik de mogelijkheid om te duiken op de mooiste plaatsen van Australie, zoals the Great Barrier Reef.

Om onze geslaagde missie te vieren, hebben Simon, Lars en ik woensdagavond iets gedaan waar we al een paar dagen spijt van hebben. We hebben ons door Dave, een van onze instructeurs, een authentieke duikerscoupe laten aanmeten. In normaal Nederlands: we zijn kaalgeschoren. Het duurde wel twintig minuten voordat al mijn haar eraf was. Sindsdien heb ik het koud en wrijf ik voortdurend over mijn hoofd, dat glad is en vreemd aanvoelt. Gisteren heb ik daarom maar een hoed aangeschaft, die ik nu bijna permanent draag.

Vanavond (vrijdag) gaan we nog eenmaal op stap in Coffs Harbour. Morgen rijden we verder in noordelijke richting; ons doel is Byron Bay. Zodra we daar zijn, zal ik me weer melden. In de tussentijd wens ik iedereen veel plezier en geluk. Alle e-mails zijn welkom!

Cheers,

Sven

++++++++++

Goodday,

Groeten uit Byron Bay. Het is woensdagmiddag en ik probeer al schrijvend te herstellen van afgelopen nacht, die lang was en zwaar en gezellig. Evenals de nacht daarvoor hebben we urenlang non-stop op de tafels gedanst in de Cheeky Monkeys, een gekkenhuis voor backpackers waar de dansvloer zo klein is dat iedereen zijn heil zoekt op de tafels. Met andere woorden: the party continues.

Afgelopen zaterdag zijn we met z'n zessen (Simon, Lars, Jade, Loi, ik en Silje, een Noors meisje uit hetzelfde hostel) vertrokken uit Coffs Harbour. De rit naar Byron Bay was een lijdensweg voor Simon en Lars, en dat was vooral omdat ik de chauffeur van dienst was. Mijn eerste autorit down under zullen ze niet gauw vergeten, ben ik bang. Laten we het erop houden dat ik moeite had om onze Ford Falcon aan de linkerkant van de weg te houden, behalve toen ik probeerde een dode kangoeroe langs de kant van de weg te ontwijken en er in plaats daarvan overheen reed. Als het aan mijn reisgenoten ligt, laat mijn tweede autorit nog lang, heel lang op zich wachten.

Byron Bay is een plaats waarvan de meeste mensen zeggen: je moet ervan houden. Wel, ik houd ervan. Het strand is prachtig, het nachtleven wild en de mensen zijn er bijzonder relaxed. Ons hostel, de Arts Factory, is een groot complex in het bos, dat totaal verschilt van de hostels waar we tot nu toe zijn geweest. Het is een verzamelplaats voor wannabe-hippies en enge beesten; onderweg naar de douches moest ik me vanochtend een weg banen langs achtereenvolgens een hagedis en een meterslange, gifgroene slang. En dat met een enorme kater en zonder m'n contactlenzen in.

Maandagmiddag heb ik met Simon en Lars een wandeling gemaakt naar Cape Byron, het meest oostelijke punt van het Australische vasteland. Het is een ideale plek voor whale watching, walvissen kijken. We hadden geluk, want in korte tijd zagen we twee van die immense beesten vlak voor de kust. (Ter info: de blauwe vinvis, het grootste dier ter wereld, heeft een tong zo groot als een olifant en een hart zo groot als een auto.)

Gistermiddag stond in het teken van hippies kijken. Lars, Loi, Silje en ik zijn naar Nimbin gereden, een minuscuul dorp in de bergen waar de tijd is stopgezet tijdens de flower power-tijd. Het is ook de enige plek waar je om de twee meter alle soorten drugs aangeboden krijgt op straat. Het plaatselijke museum, ingericht in een psychedelische bui, is zo bizar dat het alleen te doorgronden is als je stoned bent. Je waant je in een andere wereld, een vrolijke wereld waar de mensen in harmonie samenleven en wazig voor zich uit staren. Peace. Love. Nimbin.

Na vijf dagen relaxen en feesten is het morgen tijd om onze trip langs de oostkust voort te zetten. Het plan is om naar Surfers Paradise te reizen en daarna naar Brisbane en Noosa. Nog tweeduizend kilometer te gaan tot Cairns.

Iedereen het allerbeste gewenst. Ik ga slapen.

Cheers,

Sven

++++++++++