November

G'day,

Na twee weken is het weer de hoogste tijd om het stilzwijgen te doorbreken. Sinds mijn laatste mail, vanuit Byron Bay, zijn we honderden kilometers verder richting het noorden gereisd, met tussenstops in Surfers Paradise, Brisbane, Noosa, Hervey Bay, Fraser Island, Rockhampton en Airlie Beach, waar ik op deze zonovergoten woensdagmiddag eindelijk een computer en voldoende tijd heb gevonden om iedereen bij te praten over mijn trip down under.

Surfers Paradise:
Not my cup of tea, maar waarschijnlijk waren we er op het verkeerde moment: de avond voor het grote Indy 300-weekend. Er was carnaval en vuurwerk, dus zo erg was het niet. Het grote probleem was dat het veel en veel en veel te druk was. Daar kwam bij dat Simon, Lars en ik ernstig werden belemmerd in het uitoefenen van onze meest geliefde hobby; op het moment dat ik 11,50 dollar moest betalen voor een wodka-Red Bull was ik op slag nuchter. Wl bijzonder geslaagd was ons hostel voor de nacht in Surfers Paradise. Omdat alles was volgeboekt, was de enige optie een matras in de gang voor 10 dollar per persoon. Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar het is bijzonder grappig als 's ochtends vroeg tientallen mensen over je hoofd stappen op weg naar de badkamer. En ondanks dat heb ik heerlijk geslapen.

Brisbane:
Niet bepaald de meest opwindende stad in Australie, en de stad waar we voor het eerst werden geconfronteerd met de allesverzengende hitte in Queensland; van 20 naar 35 graden in n dag. Toch hebben we er een goed weekend gehad, vooral omdat er bezoek was uit Sydney. Veronika en Erin, twee van onze vrienden uit The Castle, hadden er een busreis van meer dan dertien uur voor over om ons op te vrolijken. Dat is aardig gelukt, met twee wilde nachten tot gevolg - maar het was hard nodig ook na het telefoontje dat ik zaterdagochtend van m'n moeder had gekregen. Wat ze te vertellen had kwam niet als een verrassing, omdat ik er al weken serieus rekening mee hield dat het zou kunnen gebeuren, maar desondanks heeft het me dagenlang beziggehouden: de dood van mijn oma. Ze was heel erg ziek en de laatste weken ging het steeds slechter. Ik ben blij dat ik haar de week voor mijn vertrek naar Australie nog heb gezien, dat ze goed bij kennis was toen, dat ze me herkende en dat ze me een goede reis wenste. Die laatste uren met mijn oma zijn me heel erg dierbaar, ik moest er vaak aan denken op de dag van de begrafenis. Van mijn moeder heb ik begrepen dat het een mooi, waardig afscheid was. Ik was er niet, maar in gedachten heb ik op mijn eigen manier afscheid genomen. Het ga je goed, oma.

Noosa:
Noosa hebben we gebruikt om bij te komen van ons weekend in Brisbane. Ik heb er vooral geslapen, ook op het strand van Sunshine Beach, een strand dat eigenlijk te mooi is om er te slapen. Noosa was de eerste tussenstop van de tour die we voor 359 dollar in Byron Bay hadden geboekt: twee dagen Noosa, twee dagen Hervey Bay, drie dagen Fraser Island, twee dagen Airlie Beach en drie dagen Whitsunday Islands. Na Noosa gingen we dus op weg naar

Hervey Bay:
Feest. Ons hostel, Beaches Backpackers, was het beste sinds The Castle in Sydney, met een zwembad en een feestpaleis letterlijk naast de deur. Onze eerste nacht eindigde al dansend op de tafels, waar we de volgende ochtend behoorlijk spijt (hoofdpijn dus) van hadden, omdat we ons al om zeven uur moesten melden voor de safari naar

Fraser Island:
Tot nu toe het hoogtepunt van mijn reis naar Australie. Met elf mensen drie dagen lang in een 4WD rondgehobbeld over het grootste zandeiland ter wereld. Gezwommen in Indian Head, in een oceaan vol haaien, en in de helderste meren die ik heb gezien: Lake Wabby en Lake McKenzie. Om de haverklap uitgestapt om de auto uit het zand te duwen. In het donker een tent opgezet omdat we te laat arriveerden op onze kampeerplaats - en dat was vanwege een lekke band. Zand in je eten, je drinken, je schoenen, je broek, tussen je tanden, in je neus, je oren en je slaapzak. Smachten naar een douche omdat je je nog nooit zo smerig hebt gevoeld. Midden in de nacht achtervolgd worden door dingo's tijdens een strandwandeling. In slaap vallen bij het kampvuur. 's Ochtends wakker worden en ontdekken dat dingo's de koelbox hebben opengebroken en er met het complete ontbijt vandoor zijn gegaan. Enzoverder, enzovoort. Fraser Island zal me nog lang, heel lang bijblijven. Het was een fantastische tijd, vooral ook omdat we een bijzonder leuke groep hadden, met Ross en Denise, een koppel uit Schotland, Laura, Hazel en Charni, drie meisjes uit Engeland, Mia en Katarina, twee meisjes uit Denemarken, en James uit Engeland. De meesten van hen zijn nu ook in Airlie Beach.

Hervey Bay:
Na Fraser Island zijn we nog twee dagen in Hervey Bay gebleven. De avond na onze terugkeer was lang en wild (drinken, dansen op de tafels tot diep in de nacht, wakker worden naast ... - the same old story), de dag erna sloom en relaxed (dobberen in het zwembad, een frisbee verliezen in zee).

Rockhampton:
Niets over te melden. We hebben er overnacht op weg van Hervey Bay naar Airlie Beach, dat is alles.

Airlie Beach:
Na een autorit van zes uur, waarvan ik er twee voor mijn rekening heb genomen zonder ook maar in de buurt te komen van dode kangoeroes langs de weg, zijn we gistermiddag aangekomen in Airlie Beach. Het was groot feest vanwege de Melbourne Cup, de belangrijkste paardenrace n het grootste sportevenement van Australie. Het is de avond geworden van het weerzien met tal van oude bekenden: Jade en Loi, onze reisgenoten in Port Macquarie, Coffs Harbour en Byron Bay, Nicky, mijn duikmaatje uit Coffs Harbour, en onze Fraser Island-vrienden Ross en Denise en Laura, Hazel en Charni. Zoals Lars elke dag zegt: Australie is enorm groot, maar je komt voortdurend dezelfde mensen tegen. Zoals vanmiddag bij The Lagoon, het plaatselijke zwembad dat het gebrek aan een strand (de naam Airlie Beach zou verboden moeten worden) moet verbloemen, waar we Liz en Claire tegenkwamen, die we kennen uit Sydney en Coffs Harbour. Vanavond is er dus opnieuw een grote reunie. Al te laat kunnen we het niet maken, want morgen vertrekt onze boot richting de Whitsunday Islands. Simon, Lars en ik worden ingescheept op de Othella voor drie dagen zonnen, zwemmen en snorkelen. De rest van het weekend brengen we door in Airlie Beach, en daarna reizen we verder naar Townsville, Magnetic Island en Cairns, ons einddoel.

Dat was het weer. Een heel verhaal, maar ik was de meesten van jullie een teken van leven schuldig. Bedankt voor de e-mails en de berichten van de afgelopen tijd, het doet me goed om zo ver weg te zijn en toch een beetje een beeld te krijgen van het leven in Nederland. Tot gauw.

Cheers,

Sven

G'day,

Zeeland mag de afgelopen dagen dan in de kou hebben gezeten, zoals de PZC meldde, hier is het nog altijd 35 graden. Hier is Airlie Beach, waar we nu al bijna een week verblijven. Elke dag weer proberen we verder te reizen, maar Airlie Beach is simpelweg te gezellig. Ons hostel (Magnums) is perfect en onze dagelijkse party place, Shenanigans, is een van de leukste kroegen van Australie.

Vorige week donderdag, vrijdag en zaterdag hebben Simon, Lars en ik rondgedobberd op de oceaan tijdens onze zeiltocht rond de 73 of 74 Whitsunday Islands. Op onze boot, de Othella, waren nog elf andere backpackers ingescheept, onder wie Marjolein, zodat ik eindelijk weer eens Nederlands kon praten met iemand, en Adrian, dankzij wie ik nu Iers spreek. An bhfril cad agam drl amach maith se do thoile!

Sailing the Whitsundays is samen met onze Fraser Island-safari het leukste dat ik tot nu toe heb gedaan down under. Het was ontzettend relaxed; niks moest, alles mocht. Het weer was prachtig en 's nachts was het nog warm genoeg om op het dek te slapen. Omdat er op de oceaan verder geen licht is, is de sterrenhemel onwaarschijnlijk helder. En als je midden in de nacht, na urenlange drinking games met veel (te veel) sangria, een duik neemt in de zee, geef je licht onder water. Verder ben je op slag nuchter.

Een ander hoogtepunt was snorkelen voor de kust van de eilanden. Toen ik met een zak oud brood onder water verdween, werd ik in een mum van tijd omgeven door honderden vissen in de felste kleuren. In een paar seconden tijd was de zak leeg; ik was vooral opgelucht dat ik de bestorming had overleefd. Eng, maar onvergetelijk.

Tijdens onze terugreis kreeg ik van Malcolm, onze schipper, de kans om voor de eerste keer in mijn leven te zeilen in een boot van een half miljoen Australische dollars. Het was vrij lastig om de boot onder controle te houden; het stuurwiel ging van links naar rechts en weer terug, evenals de boot. Na een half uur kon Malcolm het niet langer aanzien. Hij nam het roer over met de woorden "Ik hoop dat je beter bent in autorijden", waarop Simon bijna overboord viel van plezier, voornamelijk leedvermaak.

Morgen zal ik dus niet achter het stuur kruipen als we de zoveelste poging gaan ondernemen om Airlie Beach te verlaten. Townsville is ons doel. Van daaruit nemen we de ferry naar Magnetic Island, waar we een paar dagen willen blijven. Daarna, waarschijnlijk via Mission Beach, naar Cairns. De finish komt in zicht; dat mag ook wel na een maand. Vanuit Airlie Beach:

Cheers,

Sven

++++++++++

G'day,

Groeten vanuit een warm en klam Cairns, waar we afgelopen zondag zijn aangekomen na een reis van anderhalve maand langs de oostkust. Simon, Lars en ik zijn nog altijd trouwe bezoekers van zwembaden en kroegen, ik ben snipverkouden dankzij de alom aanwezige airconditioning, en gisteren ben ik uit een vliegtuig gesprongen.

De skydive in Cairns was mijn eerste vrije val sinds ik in Coffs Harbour uit mijn stapelbed donderde. Het was een dure onderneming, 500 dollar, maar het was elke cent waard. Normaal gesproken zou ik iedereen voor gek verklaren die vanaf een hoogte van 4300 meter (14.000 feet) en niet gehinderd door enig verstand van parachutes naar beneden springt. Gelukkig was ik gisteren zelf niet helemaal bij m'n volle verstand, want deze ervaring is met niets te vergelijken. Werelds!

Het duurde een half uur voordat ons vliegtuigje de juiste hoogte had bereikt. In de tussentijd konden Lars en ik (Simon had gekozen voor raften in plaats van skydiven) Cairns vanuit de lucht bekijken en langzaam maar zeker steeds zenuwachtiger worden. Met dank aan onze instructeurs, die er alles voor over hadden om ons gek te maken. Mijn instructeur, Ross, vertelde met een stalen gezicht dat dit zijn eerste skydive was, terwijl Lars' instructeur aan hem vroeg of hij wist hoe de parachute vastgemaakt moest worden. Erg grappig, maar op dat moment was ons gevoel voor humor even ver te zoeken.

Echt bang ben ik nooit geweest. Ik vertrouwde op de man op mijn rug - en vooral op de parachute op ZIJN rug. Het engste moment was de eerste seconde na de sprong uit het vliegtuig, toen we met donderend geraas en een enorme snelheid naar beneden doken. Het beste moment was een minuut later, toen Ross onze vrije val beeindigde door zijn parachute open te klappen. De daaropvolgende tien minuten peddelden we door de lucht in absolute stilte. Het enige geluid werd gemaakt door Ross, die nogal wat moeite had om zijn bril schoon te maken. Tijdens de vrije val was de volledige inhoud van mijn neus, vloeibaar vanwege mijn verkoudheid, terechtgekomen op zijn glazen. Niet bepaald een smakelijk verhaal, ik weet het, en ik waarschuw de meeste mensen alvast: er zijn foto's van. De videoband van mijn sprong is gelukkig gecensureerd.

De landing was perfect, op twee benen. De rest van de dag voelde ik het suizen in mijn oren en had ik last van zwabberbenen. Dat werd 's avonds alleen maar erger toen we een bezoek brachten aan The Woolshed, een van de beruchtste kroegen langs de oostkust, waar we twee nachten eerder al uit waren gedweild tegen sluitingstijd. Afgelopen nacht was het niet anders; ook de kater is identiek vandaag.

In The Woolshed komen we elke keer weer alle mensen tegen die we tijdens onze reis hebben ontmoet: Ross en Denise, Gavin en Olivia, Hazel, Laura en Charni, Jade, Loi en Silje, en James. De meesten van hen waren vorige week ook op Magnetic Island, waar we vier dagen hebben doorgebracht, en in Mission Beach, waar we drie dagen zijn geweest. Met name Mission Beach heeft mijn hart gestolen. Ons hostel, The Treehouse, midden in het regenwoud, was zo relaxed dat ik er met gemak de rest van het jaar had kunnen blijven, heen en weer wiegend in mijn hangmat en af ontwakend voor een verfrissende plons in het zwembad.

Ik weet het, ik ben lui. Toch zijn er ook nog wel dagen dat we eropuit trekken voor een lange wandeling. In Mission Beach hebben we Bicton Hill beklommen, een berg in de jungle met uitzicht op zee, en op Magnetic Island, een fraai eiland voor de kust van Townsville, hebben we een dag lang rondgewandeld in de buurt van Horseshoe Bay. Tussendoor verplaatsten we ons per moke, een soort buggy, met vier wielen en - tot afgrijzen van Simon en Lars - een stuur. Natuurlijk moest Sven ook eens proberen om zo'n ding te besturen. En natuurlijk viel de wagen vlak voor de top van een supersteile heuvel stil, waardoor het plaatselijke verkeer werd ontregeld en de dienstregeling van de bus volledig in de soep liep.

Morgenochtend vroeg stappen we in een andere bus, die ons naar Cape Tribulation brengt, het noordelijkste punt van onze missie. Na onze tweedaagse trip gaan we met onze eigen Ford Falcon nog een dagtocht maken naar de Atherton Tablelands, vol bergen en watervallen, en dan, waarschijnlijk zondag, begint de terugreis naar Sydney alweer.

Tot zover het laatste nieuws vanuit Australie. Iedereen het beste gewenst en tot de volgende mail maar weer!

Cheers,

Sven

++++++++++

Verwend

G'day,

We zijn terug in Airlie Beach. Het is woensdagmiddag en ik ben zojuist het dichtstbijzijnde internetcafe ingevlucht, omdat het zelfs in ons favoriete zwembad, The Lagoon, te warm voor woorden is. Sorry hoor, maar ik kan het niet laten: vriest het al in Nederland?

We hebben een geslaagde week achter de rug. Afgelopen donderdag, toen ik eindelijk was bijgekomen van mijn adembenemende, allesovertreffende skydive, zijn we vroeg in de ochtend begonnen aan onze tweedaagse trip naar Cape Tribulation, het noordelijkste punt van onze reis langs de oostkust. Cape Tribulation is een unieke plek, omdat het de enige plaats ter wereld is waar het regenwoud het koraalrif kruist. Je kunt als het ware vanuit de bomen de zee in springen; en vervolgens worden omgelegd door (1) haaien, (2) kwallen en/of (3) krokodillen, als je al niet bent gebeten door (4) slangen en/of (5) spinnen. De ene diersoort is nog dodelijker dan de andere. Ja, je wordt met open armen ontvangen in Australie.

Cape Tribulation is bijzonder fraai. We hebben er mooie wandelingen gemaakt door het regenwoud en over het strand. Onderweg hebben we een cruise gemaakt op de Daintree River, waar we een baby krokodil hebben gezien, en op de weg terug (vrijdagmiddag) hebben we een tussenstop gemaakt bij Mossman Gorge, een woeste, kolkende rivier middenin de jungle.

Eenmaal terug in Cairns, het was inmiddels vrijdagavond, hebben we in allerijl besloten om een dag langer te blijven en een zeiltocht naar the Great Barrier Reef te boeken. Zodoende werden we zaterdagochtend vroeg ingescheept op de Falla, een oude zeilboot met een vriendelijke en bijzonder onderhoudende bemanning. Na een tocht van anderhalf, twee uur kwamen we aan bij Upolu Cay, een minuscuul zandeiland, middenin de verder verlaten oceaan. We hebben er urenlang gesnorkeld en ik heb in totaal drie haaien gezien, elk zo'n anderhalve meter lang. Tegen het einde van de middag, toen de terugreis werd ingezet, lagen Simon, Lars en ik languit op het dek met koud bier binnen handbereik en Bob Marley op de achtergrond, waarop we tot de conclusie kwamen dat dit moment wel heel dicht in de buurt kwam van hoe het in de hemel danwel het paradijs moet zijn. Verwend? Ik dacht het wel.

Zaterdagavond hebben we doorgebracht in The Woolshed, zaterdagnacht is uit mijn geheugen verdwenen, en zondag heb ik zo ongeveer de hele dag geslapen. De dag daarna zijn we eindelijk uit Cairns vertrokken voor onze dagtocht naar de Atherton Tablelands, een gebied vol golvende vlakten en heldere meren en watervallen. Ik heb gezwommen in Lake Eacham en een douche genomen onder het ijskoude water van de Millaa Millaa Falls, dat zo hard naar beneden kletterde dat het leek alsof het hagelde op mijn (niet meer zo kale) hoofd.

De nacht hebben we doorgebracht in The Treehouse in Mission Beach, waar we ruim een week eerder ook al waren geweest. Gisteren zijn we verder gereisd naar een van onze andere favoriete plaatsen: Airlie Beach. We verblijven weer in Magnums - en afgelopen nacht hebben we de bel weer horen rinkelen in Shenanigans. Ik heb het gevoel alsof we bezig zijn aan The Best Of The East Coast, Part 2.

Aanvankelijk was het de bedoeling om morgen verder zuidwaarts te reizen, richting Hervey Bay, maar vanochtend werden we in alle vroegte wakker gemaakt door Phil en Liz, twee van onze gezamenlijke vrienden uit The Castle in Sydney. Phil (uit Belfast) en Liz (uit Nederland) hadden de hele nacht doorgereden om op tijd in Airlie Beach te zijn, dus we kunnen het niet maken om nu meteen weer te vertrekken. Daarom blijven we een nachtje extra in Magnums - en in Shenanigans!

Vanaf vrijdag gaan we proberen om sneller te reizen dan we op dit moment doen. Het doel die dag is Hervey Bay, en zaterdag gaan we een poging wagen Surfers Paradise te bereiken. In Surfers Paradise blijven we een dag extra, omdat we onze zondag willen doorbrengen in Wet 'n Wild, een van de grootste waterparken van Australie. Via Coffs Harbour (maandag) hopen we dan dinsdag aan te komen in Sydney, in The Castle, ons tweede thuis. Dat is tenminste het plan.

Eenmaal in Sydney is het de hoogste tijd om een paar weken te werken, want we hebben de afgelopen weken schrikbarend veel geld uitgegeven, met name in Cairns, en The Woolshed. Het is de bedoeling om Kerst en Oud en Nieuw in Sydney door te brengen, naar alle waarschijnlijkheid op het strand. Een hoop vrienden uit The Castle, die nu ook bijna allemaal aan het reizen zijn, komen terug voor de feestdagen, zodat het een weerzien wordt met de mensen dankzij wie mijn reis tot nu toe zo geslaagd is. Ik verheug me er nu al op.

Begin volgend jaar, op 9 januari om precies te zijn, vlieg ik van Sydney naar Auckland, voor een reis van een maand door Nieuw-Zeeland. Dat lijkt nog mijlenver weg, maar in Australie gaat niets zo snel als de tijd. Voor ik het weet betreed ik weer een andere wereld.

Tot zover mijn bijdrage vanuit Airlie Beach. Nog even mijn homepage bijwerken (https://svenson75.tripod.com/svendownunder) en dan ren ik weer naar buiten voor een duik in The Lagoon. Plons!

Cheers,

Sven

++++++++++