December

G'day,

Na een maand stilte is het de hoogste tijd om weer eens iets van me te laten horen. Ik kan me lang niet alles meer herinneren, maar ik zal een poging wagen. Maand vier in Australie:

Het moet eind november zijn geweest dat Simon, Lars en ik eindelijk Airlie Beach achter ons lieten. Lars en ik namen afscheid in stijl, want tijdens onze laatste nacht in Shenanigans werden we de pub uitgegooid en vielen we op straat in slaap.

Van Airlie Beach zijn we naar Hervey Bay gereden en van daaruit naar Surfers Paradise, waar we het weekend hebben doorgebracht in Cheers, een aardig hostel met kamers die ongelooflijk stinken. We zijn naar de bioscoop geweest, naar het strand (dat Lars en ik zijn ontvlucht toen we een blauwe kwal ontdekten in het water) en naar Wet 'n' Wild, een enorm waterpark met de beste en snelste glijbanen van Australie. Een hele zondag lang hebben Simon (21), Lars (toen 25) en Sven (26) zich vermaakt in attracties als de Twister, de Super 8 en de Terror Canyon. Je had ze moeten zien: als kinderen zo blij!

De voorlaatste etappe van onze terugreis langs de oostkust bracht ons vervolgens in Coffs Harbour. We kwamen terecht in het Aussitel-hostel, in een kamer met Jade en Loi, die ook onderweg naar Sydney waren - precies zoals bijna twee maanden geleden!

De cirkel was helemaal rond toen we de dag daarna, dinsdag 4 december, ons einddoel bereikten: The Castle in Clovelly. Het gaf een heerlijk gevoel om terug te zijn in het hostel waar ik eerder zo'n geweldige tijd had gehad. Veel mensen van toen hingen er niet meer rond; alleen Veronika, Erin en James waren er om ons een warm welkom te geven. Alle andere vrienden van toen waren of vertrokken naar een appartement in Coogee, of ze waren nog aan het reizen. De afgelopen weken zijn ze zo goed als allemaal teruggekomen. In de tussentijd heb ik veel nieuwe vrienden gemaakt en ben ik teruggekeerd in mijn oude kamer, 308, in het gezelschap van Tony, Sam en Anita, met wie ik veel optrek en vaak op stap ga. Sam en Anita zijn prettig gestoord en maken er een sport van om zo vaak mogelijk uit The Coogee Bay Hotel en The Palace gegooid te worden. Zelf ben ik afgelopen nacht in slaap gevallen in The CBH, wat de uitsmijters ook niet echt konden waarderen.

Om nooit te vergeten was ook de verjaardag van Lars, 10 december. We hebben grote glazen bier achterover geslagen in een Duitse pub in The Rocks en daarna een fles tequila in de bus naar Coogee. Daar zijn Lars en ik in het water gesprongen voor een nachtelijke duik. Uiteindelijk zijn we in een taxi naar huis gebracht door Emilee, die ons ontdekte op het strand en zich over ons ontfermde. Niet dat ik me er iets van herinner...

Veel meer dan uitgaan heb ik de afgelopen weken niet gedaan. Het was onmogelijk om werk te vinden, omdat het vakantietijd is down under en alle baantjes bezet waren. Het aanbod van de PZC, de krant waarvoor ik drie jaar lang heb gewerkt, om twee verhalen te maken vanuit Sydney kwam dan ook als geroepen. Ik heb een groot verhaal geschreven over Kerstmis vieren op het strand in Sydney en over Klaartje Zuiderbaan, een zeilster uit Terneuzen (met wie ik nog op school heb gezeten) die deelneemt aan de Volvo Ocean Race rond de wereld en zich in Sydney voorbereidde op de volgende etappe naar Auckland. Het was vijf maanden geleden dat ik mijn laatste verhaal schreef voor de krant, maar het kostte me weinig moeite om mijn oude werk weer op te pakken. Erg leuk om te doen, ik hoop dat ik in de toekomst vaker word ingeschakeld.

Op dit moment zou ik bijvoorbeeld verslag kunnen doen van de bosbranden in en om Sydney. Sinds Eerste Kerstdag heb ik de zon nauwelijks meer gezien, omdat de lucht grauw is van de rook. Als je buiten zit, ben je in een mum van tijd bedekt met talloze kleine asdeeltjes. Het is erg moeilijk om de branden onder controle te krijgen en het weer werkt ook niet erg mee. Het heeft al tijden niet geregend en vandaag was het 33 graden.

Afgezien van de grauwe lucht was het weer met Kerstmis uitstekend. Ik heb de hele middag en avond en een deel van de nacht doorgebracht in het park naast het strand in Coogee, met tientallen vrienden en mensen uit het hostel. Ons kerstdiner bestond uit koude kip, aardappelsalade, bier, wijn en wodka. Het was echt hartverwarmend om zoveel mensen om me heen te hebben op Eerste Kerstdag. Dit was het grootste en beste feest dat ik ooit heb meegemaakt met Kerst. Ik heb meer dan veertig foto's gemaakt, en elke keer als ik ze bekijk, verlang ik terug naar die dag, die nog dichtbij is, maar toch alweer zo ver weg lijkt.

Tweede Kerstdag hebben we wat rondgehangen op het strand in Coogee om de zeilboten te bekijken die van start waren gegaan in de Sydney-to-Hobart Race. Het was een hersteldag, die iedereen hard nodig had. Ik in ieder geval wel.

Het volgende grote feest laat niet lang op zich wachten. Morgen vieren we Oud & Nieuw in het centrum van Sydney, waar middernacht een enorm vuurwerk is op de Harbour Bridge. Als ik in 2002 beland, heeft Nederland nog tien uur te gaan tot het zover is. Ik zal proberen wakker te blijven tot het nieuwe jaar ook in Nederland is begonnen, maar ik beloof niks!

Mijn voornemen voor 2002 is: minder op stap gaan. Dat zal ook wel lukken, want op 9 januari vlieg ik van Sydney naar Auckland in Nieuw-Zeeland, waar ik (zo verwacht ik tenminste) een rustiger tijd tegemoet ga. En daar kijk ik zo langzamerhand ook wel naar uit. Het is weer tijd om te reizen.

Dit was het weer. Vanuit The Castle wens ik iedereen een goede jaarwisseling en een fantastisch nieuw jaar toe. Als het net zo goed wordt als het afgelopen jaar voor mij is geweest, gaan jullie een topjaar tegemoet. Maak er wat van, mensen!

Cheers,

Sven