|
7 september Hi there,
Het heeft even geduurd, maar ik heb eindelijk tijd gevonden voor een eerste teken van leven vanuit Sydney. Om meteen maar met de deur in huis te vallen: het is hier geweldig. Een korte samenvatting:
[zondag 2 september]
Vliegen is leuk. Ik had het nooit eerder gedaan, maar na de vlucht van ruim elf uur van Schiphol naar Hongkong wilde ik het liefst blijven zitten om meteen door te vliegen naar Sydney. Het was een rustige vlucht, alleen slapen ging moeilijk. Een uurtje, meer niet. En 's nachts was het berekoud boven Siberie.
[maandag 3 september]
In Hongkong had ik een halve dag om de stad te bekijken. Ik was samen met Robert Jan, een jongen met dezelfde reisplannen die ik op het vliegveld had ontmoet. In Hongkong was het, zoals de Engelsen zeggen, raining cats and dogs. Gelukkig heb ik zo'n geweldige moeder die vlak voor vertrek een regenjas in je rugzak propt. Ondanks de regen was het dertig graden, zodat ik binnen de kortste keren ook doorweekt was van het zweet. M'n T-shirt was drie dagen later pas opgedroogd.
We hebben in korte tijd best veel gezien van Hongkong. We hebben met de ferry de oversteek gemaakt van Kowloon naar Hongkong Island, waarbij ik bijna nog in het water kieperde omdat mijn splinternieuwe PZC-wandelschoenen nauwelijks grip bleken te hebben op de spekgladde bodem van die rammelende schuit.
Het zal geen nieuws zijn, maar in Hongkong is alles groot. De straten zijn eindeloos, evenals de gebouwen. Veel van die gebouwen worden erbarmelijk slecht onderhouden. Werkloosheid schijnt er nauwelijks te bestaan; als er geen werk is, wordt het wel gecreeerd. In elke McDonald's alleen al lopen drie mensen rond om alle troep van de tafels te halen. Zelf iets opruimen is zo goed als verboden. Roken is ook een doodzonde.
Ik was ruim op tijd terug voor deel twee van de reis naar Sydney. Robert Jan had een vlucht later en bleef achter in Hongkong. Toen ik voor de ingang van het vliegveld een sigaretje zat te roken, werd ik aangesproken door een man met een vreemd accent. Nadat hij het drie keer had herhaald, begreep ik dat hij zoiets vroeg als "Howsa goin' mate?" Nu, vier dagen later, zeg ik zelf al niets anders meer. Het is de standaard openingsgroet down under. Zelfs vrouwen worden hier 'mate' genoemd.
[dinsdag 4 september]
Na een redelijk rustige vlucht van negen uur kwam ik om zes uur 's ochtends in Sydney aan. Ik had een uurtje of vier geslapen, te weinig om me niet te voelen als een brak wrak. Het duurde een uur om door de douane te komen, Australiers zijn als de dood voor MKZ en BSE en alle andere ziektes die buitenlands voedsel met zich mee kan brengen. In m'n pakje Sportlife zagen ze minder gevaar.
Eenmaal buiten heb ik het eerste de beste telefoonnummer gebeld dat ik tegenkwam in het informatiepakket van m'n reisorganisatie. Het ging om een hostel, The Castle, in een van de Eastern Suburbs van Sydney, Clovelly Beach om precies te zijn.
Een uur later stond ik onder de douche, nog een uur later zat ik aan de oceaan, en nog een uur later lag ik op het strand in Coogee Beach. Het was dus prachtig weer, hoewel de lente hier een paar dagen geleden pas is begonnen. Terug op m'n stapelbed werd ik overvallen door een plotselinge aanval van jetlag. Toen ik wakker werd, nodigde een van m'n kamergenoten me uit voor een welkomstborrel in de pub next door. Zo kon het gebeuren dat ik m'n eerste avond in Australie doorbracht in het gezelschap van een wijnverkoper uit Londen, een electricien uit Edinburgh en een piepjonge scholier uit Atlanta. Ik heb alle soorten bier geproefd, en dat zijn er talloze, en uiteindelijk ook mijn eerste meatpie gegeten. Ja Jasper, met ketchup.
[woensdag 5 september]
's Ochtends uitgeslapen, 's middags met de wijnverkoper (Will) en de scholier (Patrick) naar Manly Beach geweest. We namen de ferry op Circular Quay voor een tocht van een halfuur. Daar zag ik ook meteen de beroemdste plekken in Sydney: the Opera House en Harbour Bridge. En wat ik, eenmaal onderweg, ook zag: dolfijnen. Not bad for a start.
Het was mooi wandelweer op Manly Beach, zo'n typisch strand uit de reclamefolders, inclusief de felblauwe lucht. Ook het uitzicht is geweldig. Vroeg in de avond waren we terug in The Castle, omdat het free pizza night was. Gratis eten dus, en gek genoeg kwam ik toen ook de eerste Nederlanders tegen. 's Avonds opnieuw naar de pub geweest, ditmaal met vertegenwoordigers van de halve wereldbevolking, van Italianen tot Canadezen. Om drie uur 's nachts, sluitingstijd, eruit gedweild en met de taxi naar huis gebracht. Dat was ook wel nodig.
[donderdag 6 september]
Wandeldag in Sydney; the Opera House, the Rocks, George Street. Het is een heerlijke stad, alleen het verkeer is zwaar irritant. Met de bus doe je een halfuur over George Street, een straat van een paar kilometer. Het schiet niet op.
En wat ik 's avonds heb gedaan? Hmmm, laat me even nadenken. O ja, ik weet het alweer: op stap geweest. Samen met Nicole, een meisje uit Heerhugowaard dat de dag daarna zou terugvliegen naar Nederland, een afscheidsfeestje gevierd in een discotheek in Coogee, The Palace. Het halve hostel hing daar rond, dus het was opnieuw erg makkelijk om contact te maken. Lastiger is het om alle namen te onthouden. We eindigden in the Coogee Hotel, en ook daar was het erg gezellig. Ik was om half vijf terug, opnieuw met behulp van een taxi. Maar dat is goed te betalen als je met z'n vieren bent.
Over uitgaan in Australie ook nog het volgende: het bier smaakt beter dan ik had verwacht. Sigaretten zijn afschuwelijk duur; tien dollar (zo'n dertien gulden) per pakje. Veel mensen roken hier Drum; ik inmiddels ook. Iedere Engelsman weet alles over voetbal. Iedere Engelse vrouw idem. Ierse meisjes zijn dol op Nederlanders. En nog zoveel meer.
[vrijdag 7 september]
Uitgeslapen. Rondgehangen. Plaatsgenomen achter de computer. Verhaaltje getikt.
Iedereen het beste gewenst in Nederland, ik denk aan jullie.
Have fun,
Sven
++++++++++
Zonnig
10 september
[maandag 10 september]
Hi there,
Vandaag is dag zeven in Sydney. Ik heb het hier nog steeds geweldig naar m'n zin, ik ontmoet elke dag leuke mensen en m'n plannen veranderen zo ongeveer per minuut. Ik ben nog niet zo vaak in het centrum van Sydney geweest, vooral omdat ik verliefd ben op alle stranden in de buitenwijken. Zaterdag ben ik met Olga, een meisje uit Duitsland, naar Manly Beach geweest, gisteren met m'n kamergenoot Will uit Londen naar Bondi Beach, en vanmiddag heb ik op het strand gelegen in Coogee Bay, dat hier vlakbij is. Lekker geslapen, en dat was nodig ook, want vannacht zijn we op stap geweest in King's Cross, een woeste wijk in het centrum van Sydney.
Het weer is prima, veel zon en nu al lekker warm, hoewel de lente hier nog maar pas is begonnen. Ik zit nu bijna een week in een hostel in Clovelly Beach, The Castle, en ik blijf er zeker nog een week. Ik heb plannen om met een paar andere mensen uit het hostel, waarschijnlijk vijf, een appartement te huren in Coogee Bay. Als je de kosten deelt, is het veel goedkoper dan verblijven in een hostel. We'll see.
Ik heb misschien ook werk gevonden. Baz, een jongen uit Manchester, is al een paar weken het huis van een vrouw hier in de buurt aan het schilderen. Morgen vertrekt hij, en als het meezit, kan ik z'n baantje overnemen. Vanavond hoor ik meer. Ja, ik zie jullie al denken: Sven en schilderen, dat kan nooit goed aflopen. Om eerlijk te zijn: ik denk er precies hetzelfde over. Maar het is vast en zeker een leuke ervaring. Wordt ook vervolgd, dus.
Het is hier dus heel makkelijk om vrienden te maken. De eerste dagen was ik nog een beetje op m'n hoede vanwege het taalprobleem, maar m'n Engels wordt met de dag beter. Ik doe m'n best om zo weinig mogelijk met Nederlanders te praten. Er zijn veel Nederlanders hier, maar de meesten zijn in groepen en doen nauwelijks moeite om mensen uit andere landen te ontmoeten. Dat is ook de reden dat Nederlandse backpackers niet erg geliefd zijn onder buitenlandse backpackers. Zelf prijs ik me al een week lang gelukkig dat ik alleen op reis ben gegaan en niet met een groepsreis. Je maakt sneller contact als je alleen reist.
Verder moet ik even iets rechtzetten met betrekking tot m'n homepage. https://svenson75.tripod.com/svendownunder is het juiste adres.
Dat was het wel weer voor vandaag. Iedereen bedankt voor de mails vanuit Nederland, ik lees ze met plezier.
Bye,
Sven
++++++++++
Goodday
19 september
Goodday,
Woensdag 19 september, even over half vijf 's middags: een perfecte tijd om eindelijk weer eens iets van me te laten horen. Sinds mijn laatste teken van leven zijn er negen dagen verstreken, waarin er ontzettend veel is gebeurd. Ik had me voorgenomen om een dagboek bij te houden, maar ik heb er gewoon geen tijd voor. Maar plannen zijn er om te veranderen, nietwaar?
Ik ben net begonnen aan mijn derde week in The Castle, mijn nu al zeer dierbare hostel in Clovelly Beach. Het weer is al dagen prachtig, 25 graden en een hemel die blauwer is dan blauw; alleen 's avonds koelt het snel af, wat erg verraderlijk is als je in je T-shirt de kroeg uitrolt.
Vanochtend en vanmiddag ben ik naar het strand in Coogee Beach geweest. Ik was daar met Veronika, een meisje uit Canada met wie ik de afgelopen week goede vrienden ben geworden. Ik ontmoet hier nog dagelijks nieuwe mensen. Dat is wel zo handig, want ik raak ook dagelijks vrienden kwijt. Mensen komen, mensen gaan.
Will, mijn metgezel van de eerste week, is vorige week dinsdag teruggekeerd naar Londen. Patrick uit Atlanta, een andere goede vriend, is afgelopen zaterdag vertrokken naar Byron Bay. Maandag zijn de drie Ierse meisjes met wie we vaak op stap gingen naar Cairns gevlogen, en gisteren is Sharon uit Engeland, nog zo'n feestbeest, vertrokken naar Nieuw-Zeeland. Ik ga nu veel om met Veronika en een lading Johns; op dit moment zijn er vijf in het hostel. Afgelopen zondag heb ik gevoetbald op het strand in Clovelly Beach met John, John, John en Jon. Erg verwarrend, maar ook erg grappig. Lang duurde het niet, want het was veel te warm om te voetballen. Vlak voor tijd heb ik zelfs gescoord, hoewel er vast niemand is die dat gelooft.
Nog iets dat maar moeilijk te geloven is: ik heb een baan. Vorige week donderdag ben ik begonnen bij Sue, een vrouw die twee straten verderop woont en een huis heeft dat geschilderd moet worden. We zijn begonnen met de badkamer. Daarna ben ik anderhalve dag bezig geweest met het schuren van de muren in de woonkamer. Ik had hulp van Veronika, die ik vrijdag heb geintroduceerd bij Sue. Sindsdien is ze de babysitter van Liam (3) en Rhys (1), de zoontjes van Sue. Maandag was ik zelfs even babysitter, omdat Sue even weg moest en ik het schilderen beu was. Volgens mij verliep alles naar wens, maar de kans bestaat dat de kinderen daar anders over denken.
Sue is erg aardig en gastvrij. Ze overlaadt me met eten en drinken, ze zorgt voor een uitgebreide lunch en thee met cake. Ik krijg 10 dollar per uur, ongeveer 13 gulden. Niet spectaculair veel, maar het is cash en de arbeidsomstandigheden zijn uitstekend. Gisteren en vandaag was ik vrij, morgen en vrijdag gaan we verder met het witten van de woonkamer. Het schilderen gaat me goed af, wat toch wel verrassend is omdat ik het nooit eerder echt heb gedaan. Sue is erg tevreden over me, dat herhaalt ze om het uur.
Het nachtleven is een andere constante in m'n leven down under. We gaan, met uitzondering van maandag, nog altijd elke avond op stap. Vanavond is er een feest in Coogee omdat Baz, de jongen die me aan mijn baantje als schilder heeft geholpen, morgen teruggaat naar Engeland. De uren daarvoor is er barbecue in het hostel, waar zestig van de negentig mensen voor hebben ingeschreven, waarschijnlijk vooral omdat het gratis is.
Gisteren heb ik een lange, prachtige wandeling gemaakt door de Royal Botanic Gardens in Sydney. Vorige week woensdag ben ik in het Aquarium in Darling Harbour geweest, waar ik al die gekke Australische beesten van dichtbij heb kunnen bekijken. Met name de haaien en die ene krokodil waren fascinerend om te zien.
Het plan is om zaterdag een trip te maken naar de Blue Mountains, even buiten Sydney. Er is een tour van een dag voor 53 dollar, maar een van mijn vrienden hier (John, maar dat spreekt voor zich) heeft een auto, dus waarschijnlijk laten we de bus links liggen.
Het is weer tijd om af te sluiten. Ik heb het druk, want ik ga straks verhuizen naar een andere kamer. Ik ben begonnen in 211, samen met Will, maar de dag nadat de nieuwe bewoner Louie de vloer en zijn bed had ondergekotst, ben ik vertrokken naar 204, een kamer die al snel werd omgedoopt tot de European Union Room wegens de aanwezigheid van Sven (Nederland), Jon (Engeland), Lars (Duitsland) en Giuseppe (Itali). Hoewel ik de hilarische gesprekken in steenkolenengels tussen Lars en Giuseppe erg zal missen (Giuseppe: "Lars, where is the bread?" - Lars: "Giuseppe, WHAT is the bread?"), ga ik toch maar intrekken in 210 bij Veronika en Minh, nog iemand die hier al een tijdje rondhangt en met wie ik het erg goed kan vinden.
So there's work to do. Iedereen opnieuw bedankt voor de e-mails van de afgelopen week, ik kan ze niet persoonlijk beantwoorden maar ik lees alles elke keer weer met ontzettend veel plezier.
Cheers,
Sven
++++++++++
Ontslagen
23 september
Goodday,
Hier weer een bericht vanuit Sydney. Het is zondagmiddag, ik ben voor de verandering maar weer eens naar het strand geweest en ga straks de was doen. Alles gaat goed, I'm having fun.
Nou ja, alles? Nogal wat mensen hebben met ongeloof gereageerd op het bericht dat ik een carriere als schilder was begonnen, en achteraf gezien was hun twijfel gerechtvaardigd. Ik ben ontslagen.
Donderdag en vrijdag heb ik de hele dag geschilderd in Sue's huis. Het probleem was dat ik vrijdag ernstig werd gehinderd door de gevolgen van de nacht daarvoor; laten we het erop houden dat ik iets te veel had gedronken en iets te weinig had geslapen. Tja, en dan kan het gebeuren dat je de verkeerde muur schildert, nietwaar? Behalve de verkeerde muur heb ik ook de bank beschilderd, wat evenmin de bedoeling was, dus Sue's mededeling dat ze me niet meer nodig had kwam niet echt als een verrassing. Ze bracht het heel vriendelijk: "Sven, schilder zul je nooit worden, maar ik weet zeker dat je een goede journalist bent."
Als afscheidscadeau kreeg ik een chocoladecake en de uitnodiging om volgende week nog eens op bezoek te komen met Veronika. In de tussentijd ga ik op zoek naar een andere baan. Loodgieter lijkt me wel wat, of glazenwasser.
Nu ik weer werkeloos ben, heb ik natuurlijk wel weer genoeg tijd om allerlei leuke dingen te doen. Gisteren ben ik naar de Blue Mountains geweest met John en Katharina, een meisje uit Tsjechie. John heeft een eigen auto hier, een Ford Falcon, en binnen twee uur stonden we in Katoomba, het middelpunt van de Blue Mountains.
We begonnen bij de Three Sisters en de Giant Stairway, de steilste trap ter wereld, negenhonderd treden bijna loodrecht naar beneden. Slecht voor je knien, zo'n wandeling. Na een tocht door de bergen werden we terug naar boven gekatapulteerd in een soort achtbaan, de steilste railway ter wereld. En de kortste, volgens mij.
Na de Three Sisters Walk zijn we verder de bergen ingereden. De Blue Mountains zijn, de naam zegt het al, inderdaad een beetje blauw, maar dat kon ik niet goed zien want ik had mijn zonnebril op. Ik heb een berg foto's genomen en stond op een gegeven moment ook oog in oog met mijn eerste hagedis, die groter was dan me lief was. Dat was wel even angstig, maar niet zo angstig als afgelopen week in de Royal Botanic Garden, toen ik werd achtervolgd door een losgeslagen eend. Behalve angstig was dat ook lachwekkend, voor de omstanders dan.
Op de terugweg hebben we een lange, slopende wandeling gemaakt naar de Wentworth Falls, een enorme waterval in de bergen. Het was de moeite waard, maar dat is het achteraf altijd. Ik heb afgezien, mensen.
's Avonds, hoewel uitgeput, toch maar op stap geweest in Coogee. Het was erg gezellig, zoals het elke avond erg gezellig is.
Dat was het weer, voorlopig. Iedereen veel plezier en geluk in Nederland, ik laat gauw weer wat van me horen.
Cheers,
Sven
++++++++++
|
